KropkiKreski

Krosty

Zaczęło się od języka. Najpierw myślałem, że to ziarenka piasku, potem, że to drobny żwir, a potem przyszły myśli, że wdała mi się choroba brudnych rąk od nieustannego obgryzania paznokci, i że stąd to wszystko. Bo na początku to był język, i skojarzenie: język-brudne paznokcie, i niby sprawa prosta, tyle, że którejś letniej nocy, tak z ni z tego ni z owego, zdałem sobie sprawę, że te wzgórki mam nie tylko na języku ale i na ramionach, i w okolicy barków… i…

no właśnie…

… i na jądrach. No tam, gdzie nie powinno się mówić obcym! Takie białe, nie za duże, trochę żółte. Mali żołnierze w waniliowych hełmach, chuje, którym z jakiegoś powodu, zapragnęło się wyjść na powierzchnię. Przez skórę jak leci. I te ich świecące łebki - jak kuleczki z łożyska. I dzień w dzień, marsz przez skórę powierzchnię. I weź tu się człowieku normalnie wyśpij. A gdzie tam. I tak żyłem przez trzy, może cztery tygodnie. Łeb mi pękał. A ta kasza rosła i rosła, i wychodziła gdzie tylko. I długo nie trzeba było czekać jak obsypało mnie tak, że nawet na powiekach miałem to dziadostwo. Jakby nawtykali we mnie szpilek z plastikową główką, jedna przy drugiej, jedna przy drugiej, na ścisk na ścisło, główka przy główce. I już myślałem, wezmę tarkę jakiś ostry nóż… I nagle trach, i wszystko, jak za pomocą magicznej różdżki, znikło. Z dnia na dzień: ani nic. Człowiek gładziutki. Ale co? Jak skończyło się jedno, tak od razu przyszło drugie gorsze przekleństwo. To znaczy zaczęło mnie wszystko swędzieć. Zupełnie jakby te krosty naruszyły mi jakąś… nie wiem, strukturę skórną, czy coś w tym rodzaju. Jakby tym uczuciem tego jątrzenia tego pulsowania zaraziły się wszystkie pory mojej skóry naraz, w jednym momencie. Nawet pot mnie potrafił swędzieć. Gorzej, nawet sama myśl o tych wszystkim. Swędziało wszędzie i bez ustanku. Co oczywiste, od razu straciłem możność ubierania wełnianych swetrów i w ogóle wszystkiego z wełną. Już wolałbym gorącą smołę, myślałem sobie, niż założyć wełnę. I zaraz, momentalnie, zacząłem jej unikać, a w końcu nienawidzić. Potem do listy dopisałem owce, i w ogóle wszystko co ma z tym gównem jakąkolwiek styczność. Po prostu od drapania po podrażnionej, zgrubiałej skórze mogły popękać paznokcie. Folijka po folijce, warstwa po warstwie. A bez paznokci…

…

Zauważyłem ją w czerwcu. Tak, to był czerwiec. Ale pierwszy raz zanurzyłem tam palce we wrześniu... i to było tak jakbym dotykał raju, rajskich jabłek, pachnących, gładkich, jak z nienapisanej powieści Kafki. Wpierw, faktycznie, były to nieśmiałe, bardzo szybkie, można by rzec, że przerywane sesje, jednakże już po kilku bardziej zaangażowanych seansach, gdy już zdążyłem się z nią obeznać, a ona ze mną, i gdy już bez lęku, mogłem powierzać jej swoje dłonie... na długie godziny; i lewą, i prawą…i w końcu obydwie i brodząc w tej grząskości - a zdawać by się mogło, że w powietrzu - czułem, że, ten złóg, ciężki, potliwy, tę moją cielesność, zostawiam zupełnie gdzie indziej i było mi dobrze. W nocy mówiła do mnie tak czule, że nie patrząc na nic, zrywałem się z łóżka i od razu tam biegłem, oddać się jej i temu naszemu wyuczonemu misterium bez reszty. Biegłem. Potem pomiędzy tymi dwoma owocującymi drzewami gdzie mnie zwabiała, jak owadożerna rosiczka, nie było ani jednego źdźbła trawy. Nic nie mogło tam wyrosnąć. Opuszkami palców wodziłem niczym kochanek po tych ledwo wyobrażalnych lędźwiach. Niewidzialna dla innych mężczyzn czyniła zapraszające gesty. Bez przerwy! W październiku moje ręce to już nie były te same ręce. Ludzie z osiedla zajęli się zimą, która przyszła zbyt wcześnie.

Hosanna

Tysiąc czterysta siedemset milion milion pięćset pierwsza msza i ciało Chrystusa. Pójdźcie ofiara spełniona. Idę. Mam go w ustach. Go-jego, na języku. A teraz, szybko, szybko do słoika nim się rozpuści. I tak gromadzę Cię mój Jezu Chryste, i więcej, i więcej Cię mam każdego dnia mój łaskawy oblubieńcu, mój wybawco. I gdy już Cię mam tak więcej, tak więcej niż miałem wcześniej, to zawsze chcę Cię Jezu jeszcze i jeszcze więcej. Przynoszę Cię tu, w to miejsce, codziennie, szesnaście razy w tygodniu. Dwa razy po mszy w dni powszednie i cztery razy w każdą niedzielę. A po każdej niedzieli czuję się uświęcony bardziej, jakby oświetlony blaskiem twojej aureoli świetlistej. A potem lepię te Twoje małe paluszki, Ty mój mały Jezu Chryste, Ty moje małe pieścidełko. Jak złodziej, tak się czuję, gdy w tajemnicy zabieram Cię ze złotych wyświęconych skrzyń- gdzie Ci zimno i źle - gdy zabieram twoje ciało, które to, zabieram po kawałeczku, po cząsteczce, nie zachłannie, które zabieram by móc je, a przez nie Ciebie, oswobodzić i uwolnić późnej. O, Jezu, jaka to dla mnie radość, żebyś Ty to tylko wiedział, Ty moje małe dzieciąteczko. Bo gdy tak Ci pomagam mój Królu na wysokościach… ach brak mi słów dosłownie, mnie - temu Twojemu słudze brak słów, słodki Jezu, słów ze szczęścia mi brak. A te półtora roku minęło, nawet nie wiem kiedy. Choć w mieście dziwnie się na mnie patrzą; ksiądz z kościoła Boga w trójcy patrzy mi w oczy z jakimś dziwnym natręctwem. Wiem, że chciałby mnie stąd przegnać na cztery wiatry, a już najchętniej to pozbawił by mnie tej mojej największej radości, tego sakramentu, tego najbardziej uświęconego święta, tego momentu gdy to ty mój ukochany przychodzisz do mnie pod postacią białego opłatka. On, chciałby mi, nam, to zabrać. Ale ja się nie poddam, obiecuję. Zaklinam serce moje, że się nie poddam. Nie ugnę się przed nim. Przecież już prawie kilogram mam Twojego uwielbionego ciała o mój słodki Jezu; czyli jeszcze tylko tułów i nóżki. Słój przykrywam obrusem nieskazitelnie białym. Całuję. Już nie mogę się doczekać jak mnie uściskasz, jak staniesz tu kiedyś, na mojej podłodze, która będzie także nieskazitelna na Twoje przyjście, na swoich białych, delikatnych nóżkach. Jezu mój, cierpię na grzech niecierpliwości. Czuję jak wnika we mnie światło. A chce więcej! Dużo więcej! Jezu! Ale Ty…stanico mądrości, błagam Cię, błagam Cię cudzie święty, Ty, proszę poczekaj. Czekaj mój Jezu, bądź cierpliwy. Wieżo miłosierdzia, tak bardzo Cię kocham! Na razie mam tu Twoje upieszczone miłosierne, uzdrawiające ręce...znaczy się Twoje małe, małe, małe, maleńkie, rączki, a za dziewięć miesięcy… Aż mi brak tchu na tę myśl, tu obok mnie skończony leżał będziesz, wiesz? Będę jak... Oh, nie, gdzie mi do niej? Nigdy nie będę jak Twoja matka. Znowu moja ludzka pycha. Wybacz. Już błagam o przebaczenie, już klękam. Z tej pozycji teraz mówił będę. Słyszysz mnie? Boże, to dla mnie łaska największa. Że wierzysz we mnie. Żeby nie Ty to bym już dawno leżał, wił się w spazmach. A tak, same ręce zaciskają mi się w te węzły, ale to z tej okropnej radości. Bo, wiesz co dzieciątko? Chcę Cię już widzieć w kołysce. Marzę, że i Ty w końcu, z tego mojego miejsca popatrzysz sobie na to wszystko. Właśnie kończę Twoje paznokietki. Głaszczę je. Ty mnie po moich policzkach tymi swoimi rączkami gładzisz jakby sikorka dotykała brzuszkiem. Jezu, od tego wszystkiego, czuje jak mi się to wszystko nad głową zapala, jak się jarzy. O Jezu święty, a za dwa dni skończone będą Twoje pulchne, drobne rączki. Jezu jakbyś już tu był, tak czasem czuję, jakbym trzymał Cię urodzonego na moich rękach. Zamykam oczy, a Ty? A Ty znowu mnie pieścisz po policzkach. Tymi swoimi białymi jak marmur dziecięcymi dłońmi mnie dotykasz. Ja je dotykam a ty mnie nimi dotykasz. O Boże, co to za szczęście, ten twój dotyk niebieski, hosanna na wysokości! O, mój mały Jezu, zaraz znowu dołożę kolejną świętą cząstkę. Podniebienia swojego dotykam czułą skrytkę…

Kaktus dziennik

Dla chcącego nic trudnego! Tak sobie powiedziałem i postanowiłem, że wyrośnie mi kaktus. Normalnie-zwyczajnie-na-dłoni. Bo niby gdzie? Coś jak w sytuacji, gdy ktoś gada bzdety, a my mu na to „Prędzej mi tu kaktus wyrośnie” i bach! wystawiamy rękę. No, przecież nie raz się słyszało takie gadki, nie? A ja, chcę zwyczajnie, normalnie pokazać, że można. Że można wyhodować kaktus. Zwyczajnie, normalnie, na dłoni. I nie idzie mi tu o jakąś sławę czy coś, tylko o sam fakt. Co, co?! Już widzę te spojrzenia, że to niemożliwe, że nie można. Nie można? No, to uważajcie, pokażę wam mój dziennik.

Dzień I: Kupiłem w aptece skalpel, a w ogrodniczym ziemię do kwiatów. I kaktus. Nie za duży, nie za mały, z kilkoma kwitnącymi wypustkami. Kolce delikatne - jak kocie wąsy. Pięknie kwitnie.

Dzień II: W poradniku o hodowli roślin egzotycznych wyczytałem wszystko co i jak, i jak się do tego zabrać. Jestem pełen zapału. Powinno być dobrze! Wieczorem kąpiel w solach mineralnych, a na noc kuracja błotno-rozluźniająca… dla mojej lewej dłoni oczywiście. W programie: Noc z Frankensteinem - kanał dwudziesty pierwszy. Dzbanek kawy, i siup pod kołdrę.

Dzień III: Jestem podekscytowany, nie mogłem zasnąć do piątej. Teraz jest 8:30, świeci słońce, czas zaczynać. Skalpel poszedł w ruch. Po pół godzinie jest już dziura w dłoni jak się patrzy. Trochę piecze, i powiedzmy, że bez większych problemów dokopałem się do ścięgien. Zawijam dłoń w folie. Jestem zajarany nieziemsko. Wychodzę na miasto. WAŻNE: odstawić mięso!

Dzień IV: Po odwinięciu folii czuje lekki dyskomfort, porobiło się sporo skrzepów, i takich tam... i widzę, że trzeba będzie oczyścić. Oczyszczam. Dłoń trochę dziwnie pobolewa, ale to chyba dobry sygnał; w końcu jakby nie bolało to każdy by mógł zasadzić swój własny kaktus, no nie tak? 16: 27 - Dłoń znowu odwijam, tym razem z bandaży, i znowu płuczę. Płuczę dopóty dopóki, woda przestaje zabarwiać na czerwono. Nie udaje się to tak do końca, bo cały czas coś tam wycieka ale co zrobić? W końcu zaczyna mnie to denerwować i by zasklepić naczynia krwionośne postanawiam opalić dłoń nad palnikiem. Po odczekaniu czterech godzin, w trakcie, których złapałem ze dwie-trzy krótkie drzemki, zabieram się do pracy. Ziemie wsypuję w wydrążone miejsce, powolutku, palcami, szczypta po szczypcie, zupełnie jakbym przyprawiał zupę. Po kilku chwilach po dołku nie ma ani śladu, no i można powiedzieć, iż nawet pojawił się niewielki wzgórek. Dziwne: dołek – górka. Ziemię skrapiam wodą, następnie całość równam za pomocą linijki z poziomem skóry. (przejeżdżam grzbietem linijki po wnętrzu dłoni). Przed snem znowu zawijam rękę.

Dzień V: Oho, otwieram oczy, dziś czas wyborów. Śmieję się sam do siebie. Selekcjonuję z uwagą wypustek-odnóżek, który zamieszka na mojej dłoni. Wspaniałe uczucie. Ty, czy ty? Ty, czy ty?, podśpiewuję wybierając ten mój… szósty paluszek. Wybór pada na kilkucentymetrowe maleństwo z fioletową czuprynką. Odwijam folię z ręki... Cholera, chyba coś jest nie tak! Nie mogę swobodnie poruszać palcem wskazującym… może to przez tą folię? A może za mocno zawinąłem tę cholerną rękę? Głupek, amator, dupek!!! Dupek!!! A z resztą czym ja się martwię; każdy robi w życiu coś po raz pierwszy! Każdy może się zagalopować. Spokój-spokój, uspokajam sam siebie. Jeden, dwa, trzy, odliczam do dziesięciu. Przez głowę przelatują różne myśli. Spokój-spokój, nic się nie dzieje, jest dobrze! Oddycham dziesięć razy po sześć sekund. Otwieram oczy. Patrzę, dotykam. Ziemia wydaje się odpowiednio wilgotna, a i w ogóle nachodzi mnie jakieś przeczucie, że wszystko będzie dobrze. Że wyrośnie kaktus piękny i dorodny! I mimo, że nigdy nie sadziłem ani nie przesadzałem żadnych roślin czy kwiatków, to czuję, że będzie zajebiście. Mrowi mnie ręka, a to dobry znak, zwiastujący sukces! Czyli co, patrzę na kaktusik na mój kłujący paluszek: szósty paluszek - szósty zmysł? No nic, dość tych głupot, jest 7:56, czas brać się do roboty. Za pomocą skuwki od flamastra formuję w czarnoziemiu mojej lewej dłoni ~~drobną~~ małą dziurkę, taką powiedzmy: niewielką norkę. Wkładam tam tego mojego hardego małego punkowca (bo mu te fioletowe włoski uformowałem w irokez) i obsypuję go z każdej strony bardzo dokładnie, rozkruszając przy tym wszelkie grudki itp.. Wychodzi ledwo pół garści tej ziemi, a kupiłem całą trzykilową torbę, i po co? Fakt, nie pomyślałem zupełnie... no, ale trudno. ~~Boże jaki ja jestem czasem beznadziejny!~~ Na koniec zraszam wszystko przyjemną mgiełką: roztwór wody, soli mineralnych i kropelki kawy (mój autorski pomysł). I teraz do nieba, cicho szepczę.

Dzień VI: Budzę się przed szóstą. Jest jeszcze ciemno. Myślę o roślince, rośnie czy nie? Spoglądam na nią, zauważam, że włoski te jej fioletowe jakby troszkę przerzedły. Dotykam delikatnie Molly (to piękne imię samo wpada mi do głowy, czyli niech będzie, że to dziewczynka) i zaraz cały fioletowy puszek spada na rękę. Ojej, oszpeciłem cię moje maleństwo. Zastanawiam się czy mogę teraz zmienić imię, czy nie jest za późno, bo przecież moja Molly bez włosów, to już nie ta sama Molly co wcześniej? Małe postscriptum: łyse dziewczyny kojarzą mi się z białaczką. Więc... ~~Cholera~~. A może niech to będzie Moll albo Molier, czyli coś po męsku. Po prostu imię męskie, choć Molly samo przyszło...tak zupełnie...nieważne! Albo może najlepiej zostawić to teraz i… i poczekać, i założyć, że jej się polepszy… Jej? ~~Powiedziałem jej. Znaczy się napisałem~~. Więc dobra, koniec i kropka, coś ze środka mówi mi, że jesteś Molly... to jesteś Molly. Halo, Molly, jak ci tam? Mam nadzieję, że to nie przez ph mojej skóry czy inne tego typu zawiłości, co? Eh, zbytnio się przejmuję, ja wiem. A tu potrzeba, jak to w życiu, czasu i cierpliwości. I może to po prostu tak jest i tak musi być, że ja muszę się przyzwyczaić do niej a ona musi się przyzwyczaić do mnie, że musimy się wzajemnie do siebie przyzwyczaić, i tyle. Cholera, mam nadzieję, że właśnie tak jest, i że to, że tak zrzuciła włoski, to nie jest to jakiś tam strajk czy protest w stosunku do mnie... i to już na samym początku? Oby nie! Ale w ramach rekompensaty, że może od razu chciałbym by wszystko było super i w ogóle, i że może wywieram niepotrzebną presję postanawiam cały dzień spędzić z Dolly na słońcu. Słońce, chlorofil, poczytałem sporo o tych zależnościach. Więc dość gadania, zabieram Molly na zewnątrz! Dłoń wykładam na parapet a sam zabieram się za czasopismo o roślinach, o ich hodowli i pielęgnacji (choć nie do końca rozumiem po niemiecku ani po szwedzku, ale trudno, gazety kupioone jeszcze przed zasiewem). Przypieka dziś niemiłosiernie, ale może Dolly się poprawi. W końcu kaktusy lubią upał. To wie każde dziecko.

Dzień VII: Wstaję z lekkim bólem głowy. Pewnie od wczorajszego siedzenia na słońcu. W łazience, z kolei zauważam, że coraz trudniej idzie mi zginanie palców. Oczywiście, nie zamierzałem nic tą ręką z moją małą Dolly chwytać, czy coś w tym rodzaju, czy myć nią włosów ~~(he he)~~, jednak zaniepokojony jestem faktem szybko postępującej utraty zdolności manualnej moich palców. W telewizji dziś same głupoty dlatego postanawiam zrobić sobie mały wieczorek filmowy. Od dziecka ~~lubię~~ lubiłem filmy. W wypożyczalni Bob dziwnie mi się przyglądał. Zapamiętać: kasety oddać gdy nie będzie Boba. Ale srać na Boba, ważne, że wziąłem, serio, całkiem niezły zestaw. Jeśli chodzi o humor to jest grubo, więc tylko patrzeć jak mała, no i ja, odzyskamy stracony wigor.

p. s. Zastanawiam się nad przeprowadzką. W końcu takich słonecznych dni, jak ten wczoraj, tu w tym klimacie, nie możemy spodziewać się zbyt często.

Dzień VIII: Budzi mnie piekący ból ręki. Skóra na dłoni zrobiła się sina. Pod paznokciami zaczęła się odkładać niebieskawa, dziwnie woniejąca substancja. Za to Dolly jakby urosła. Postanawiam zostać w domu. Napuszczam wody do wanny, rozpuszczam sole mineralne i postanawiam moczyć się w tym dopóki nie zgłodnieje. Śniadanie jem grubo po dwunastej. Pogoda za oknem robi się znośna, więc znowu wystawiam Dolly na parapet… znaczy się Molly ( sorka Molly) wystawiam na parapet, a sam zasypiam.

Dzień IX: Nie pamiętam wczorajszego wieczora. Ani jak się kładłem spać, ani w ogóle co się działo. Ale kaktus jakby odżył, i wydaje się być większy… i szerszy. I w ogóle chyba podrósł. Tylko ręka, trzeba przyznać, boli. Mimo, że już się trochę przyzwyczaiłem to jednak rwie. Nie, że nie idzie wytrzymać, bo idzie, tylko że paznokcie zrobiły się jakieś fioletowe, i zaczynają dziwnie odstawać. Boję się w ogóle tego dotykać. Pod drzwiami znajduję kartkę: Tu Bob, wpadnij do wypożyczalni. I mniejszym drukiem: W końcu zacznę naliczać ci kary za niezwrócone filmy. 5 filmów! Stary, pieprzony Bob, myślę sobie. Jakie pięć, skąd on to wziął, i jak to niezwrócone? Sprawdzam, faktycznie nie oddałem. Na placu kościelnym tłumy, święto czy co? I facet z cukrową watą: a może to już niedziela? Wychodzę na klatkę sprawdzić sytuację, ale zatrzymuję się w progu, słyszę: jęki, stęki. Spokojnie, to tylko pani Moritz, sapie wchodząc po schodach. A jak tak, to znak rozpoznawczy, że była w kościele. Czyli dziś niedziela! Czyli trzy dni spałem! Jak to spałem?

Dzień X XII: Jestem jakiś nieswój. Lewa ręka prawie już jest cała czarna. Sczerniała prawie do ramienia. W okolicy nadgarstka, przedarła mi się, a może uczciwiej to nazwać: przetarła, żyła i cieknie stamtąd jakaś brudnokrwista breja. Nie boli nawet ale upaprałem tym całą poduszkę. Ale Dolly chyba ma się dobrze. Jezus Maria, Molly, ma się, dobrze, Molly... co ja bredzę? Przepraszam Cię. ~~Znaczy ją~~. Znaczy Ciebie Molly!

Potem długo na nią patrzę, obserwuję, wydaję się być zadowolona. Z pewnością ma się lepiej niż ja. Przypominam sobie o Bobie i o filmach: O, niech mnie, cholerny Bob! Chcę się podnieść, ale nie mam siły. I jakoś mi się w ogóle nie chce. Postanawiam zdrzemnąć się jesz.ze odrob.nkę. Pisać tych pierdół też mi się nie chc...

Dzień XIII: Jest noc. Boli mnie głowa, i plecy, i ściska mnie od środka. Jakby ktoś zaciskał rękę na sercu. Spoglądam na kaktus… - Molly, krzyczę! - Jestem - dopowiada. Otwieram oczy, to był tylko zły sen. Jestem zlany zimnym potem. Przechodzi mnie jakiś niespodziewany impuls i chcę zacisnąć dłonie w pięści. Spazm histeryczny wygina mi kręgosłup, ciało wygina w łuk. W lustrze przy łóżku spostrzegam, że cały ciężar ciała opieram na mięśniach szyi, oparty na potylicy. Nie mogę się ruszyć. Myślę o zielonej spokojnej trawie. Nie pamiętam jak zasypiam.

Dzień XIV (chyba XIV): Budzę się na podłodze. Straszny smród. Chyba zesrałem się w łóżko, niemiłosiernie śmierdzi. Ledwo podnoszę się z podłogi. Bezwładną lewą ręką kłuje sobie niechcący brzuch… to znaczy kłuje mi go Molly. Postanawiam sprawdzić dziennik, co zapisałem. Nie wiem kto to pisał. Ja? Nic z tego nie pamiętam. Ale charakter podobny do mojego charakteru pisma. A może… pierwszy raz pojawia mi się ta myśl w głowie. Wlokę się do kuchni po nóż… (reszta nieczytelna)

Dzień któryś tam: Bob w końcu wyważył drzwi, potem byłem długo w szpitalu. Amputowali mi lewą rękę… Ale wiecie co? Było warto. Patrzę na zdjęcie: ja nagi na podłodze, ręka czarna, wszystko brudne i kaktus. A co nie mówiłem, że nie ma takich rzeczy, że jak się człowiek uprze… No a na następnej stronie przerysowana jest moja mała dziewczynka, chcecie spojrzeć? To Molly. Ładna?

Więzienie w Kajliminog

Jestem mały, szczupły, zakonserwowany. Sześćdziesiąt trzy w pasie, metr sześćdziesiąt sześć wzrostu. Oh, la la, trzy szóstki! A jak przygotowuje się do występu? Hmmm… W zasadzie to dobre pytanie. Chyba najlepiej będzie jak powiem, że: BARDZO! W końcu lubię, jak na mnie patrzą, jak ich rozpalam do czerwoności. A zasadę mam taką, że każdy koncert powinien zakończyć się podwójnym bisem. Wpierw zabawa, potem praca. Takie motto! Sal, mój menadżer jest ze mnie dumny. Dziewczyno, mówi, wysoko zajdziesz. A dziś podobno szykuje się coś extra, kamery-światła, te sprawy; nie ukrywam, że coś bym strzelił na rozluźnienie. Rajstopy już mam, znaczy miałem, bo się podarły, o tę zadartą klepkę w przedpokoju. No ale przecież ja, nie będę...na klęczkach, jak jakaś tania… w dodatku z papierem ściernym, o, co to, to nie! Trzeba znać swoją wartość. A tak swoją drogą ciekaw jestem jaka to będzie produkcja? Mam nadzieję, że duża, w końcu występ ma być w hotelu, a nie w jakiejś tam spelunce dla transów. Duży hotel, przy wylotówce na Antibes, chyba Pudel Grand, ale dokładnie nie pamiętam.

Ale za to słyszę już tych napaleńców. Kylie, Kylie! Moi cudowni fani.

Jedziemy z Salem jego pancerną furą. Jestem podekscytowany.

Wącham coś na moment przed wejściem. Odlatuję. Kosmos-kosmos, łuuu! A, że nie brałem od jakiegoś czasu to… Ale odjaaazd!

Ostatnie co pamiętam to jak wpychali mnie te bydlaki do tej klatki.

Budzę się cały obolały, wymazany szminką. Oczy, usta, wszystko piecze. I jakiś chuj wyrwał mi garść włosów. Cwel jebany! A potem przyjdzie taki na klęczkach… mała przecież wiesz…

Nie, kurwa, nic nie wiem!

I wszystko mnie drażni. Wszystko mi dokucza. I gdzie ja spałem? Rozglądam się. To chyba nie Pudel Grand? Za chuja, nie! Kraty w oknach? Co!? Podchodzę do lustra. Patrzę w nie, oglądam swoją twarz. Jestem jak ona. Trochę posiniaczony, ale-ona-to-ja-A-ja-to-ona. Obydwie piękne! Nawet dłonie mi się wydają jakieś mniejsze. Sprawdzam torebkę, trzysta euro. Znaczy trzech. Siadam na wersalce.

I should be so lucky, podśpiewuję, lucky, lucky, lucky. Twarz mam całą, I should be so lucky in love... to najważniejsze.

wtorek, 7 stycznia 2020

czwartek, 5 września 2019

wtorek, 16 lipca 2019

czwartek, 2 maja 2019

wtorek, 12 marca 2019

poniedziałek, 3 grudnia 2018

niedziela, 14 października 2018

poniedziałek, 27 sierpnia 2018

wtorek, 7 sierpnia 2018

piątek, 6 lipca 2018

poniedziałek, 2 lipca 2018

poniedziałek, 4 czerwca 2018

piątek, 1 czerwca 2018

środa, 30 maja 2018

wtorek, 29 maja 2018

niedziela, 27 maja 2018

sobota, 19 maja 2018

czwartek, 3 maja 2018

niedziela, 15 kwietnia 2018

środa, 20 grudnia 2017

piątek, 25 sierpnia 2017

środa, 23 sierpnia 2017

czwartek, 10 sierpnia 2017

wtorek, 8 sierpnia 2017

wtorek, 1 sierpnia 2017

piątek, 28 lipca 2017

wtorek, 7 marca 2017

Translate

Obserwatorzy

Subskrybuj

Follow this blog with bloglovin

Łączna liczba wyświetleń

Archiwum bloga

O mnie

Wizytówka Facebooka

Wizytówka Facebooka